Theater maken voor ernstig zieke kinderen is voor mij veel meer dan alleen spelen. Ik heb zelf ervaren hoe groot de impact kan zijn van een simpel gebaar, een lach of een moment van verwondering in een omgeving waar angst en onzekerheid de overhand hebben. Mijn ontmoeting met de CliniClowns als kind liet me voelen hoe theater even alles kan laten verdwijnen – hoe het een brug kan slaan naar een wereld waarin ziekte niet de hoofdrol speelt. Die ervaring draag ik nog steeds met me mee en is de reden waarom ik nu zelf voorstellingen maak die kinderen meenemen in een wereld vol verbeelding, speelsheid en troost.

In mijn werk zoek ik voortdurend naar manieren om kinderen niet alleen te laten kijken, maar echt mee te laten doen. Door interactieve elementen, humor en muziek geef ik hen een moment van vrijheid en regie, iets wat in een ziekenhuis vaak ontbreekt. Het mooiste aan dit werk vind ik de transformatie die je ziet: kinderen die eerst stil of gespannen zijn, die opeens opengaan, meedoen en weer even gewoon kind mogen zijn. Dat is waarom ik theater maak—om die sprankeling terug te brengen, al is het maar voor even.

Voorstellingen die ik heb geschreven zijn: waar is Nemo, je gevonden schatkist.